κρεπουσκολαρισμός

(ιταλ. crepusculo = λυκόφως, σούρουπο). Ιταλική ποιητική σχολή των αρχών του 19ου αι., με κυριότερους εκπροσώπους τους ποιητές Μ. Μορέτι, Φ. Μαρτίνι και Γκ. Γκοτσάνο. Ουσιαστικά ο κ. δεν συνιστά τεχνοτροπία αλλά έκφραση της ψυχικής διάθεσης των οπαδών του. Πρόκειται δηλαδή για ποίηση με ζωηρές εικόνες, διαπνεόμενη από το στοιχείο του πάθους. Ποίηση αυτού του είδους εντοπίζεται σε πολλά ποιήματα του Ντ’ Ανούντσιο καθώς και σε στίχους Γάλλων και Βέλγων ποιητών. Οι στίχοι των ποιημάτων τους διακατέχονται από μελαγχολία αλλά και μεγαλοστομία που αγγίζει τα όρια της ρητορικής. Τον όρο κ. χρησιμοποίησε πρώτος ο Γκ. Μποργκέζε για να χαρακτηρίσει τους Ιταλούς λυρικούς ποιητές της εποχής του. Ο όρος χρησιμοποιείται και στην ψυχοπαθολογία για να χαρακτηρίσει την απαρχή των υστερικών και επιληπτικών κρίσεων.